ترسم که پریشان شود از ناله غبارم
در کوی تو خاموشی از آن است شعارم

این مژده ز من بال فشانان چمن را
کنج قفس امسال گذشته ست بهارم

نارس نگهی دیدم و آشفته ترم ساخت
ساقی می کم داد و فزون گشت خمارم

پیداست که خواهی به سر تربتم آمد
چون دل نتپد بی سببی سنگ مزارم

ای صبح بیا هم نفسم باش زمانی
شاید به صفا با تو دمی چند برآرم

محویم حزین از دل چون آینه خویش
افتاده به دیدار پرستی سر و کارم