چقدر حوصله باید که گداز آموزم
تا دو دل را روش راز و نیاز آموزم

لبم از ناله مپرسید که خاموش چراست
به دل تنگ نگه دری راز آموزم

به رخش راه نظر اشک روانم نگذاشت
چه گشاد از سبق گریه که باز آموزم؟

لحظه ای فرصت نازی به پریزاد خیال
طاقتی تا به دل آینه ساز آموزم

نزدم مهر خموشی به لب شکوه حزین
تا مگر رحم به آن بنده نواز آموزم