رگ در تنم ز شورش سودا گسیخته
پیوند من ز جان شکیبا گسیخته

یارای عقل نیست عنان داریم دگر
زنجیر من بهار به صحرا گسیخته

الفت کم و غرور فراوان و عهد سست
سررشتهٔ امید ز صد جا گسیخته

اشک روان به بوم و برم تا چها کند
سیلی چنین عنان مدارا گسیخته

تا چند ساز ناله به کوه و کمر کنم
از زخمه ناخنم رگ خارا گسیخته

طالع نگر گه با همه صدق و صفای دل
الفت میانهٔ من و مینا گسیخته

در خاکمال عرصهٔ دنیا، دلم حزین
ماند به قطره ای که ز دریا گسیخته