ز کاوش مژه ى شوخ آتشین خویی
به سینه هر گل داغی ست چشم آهویی

پیاله می کشم امشب به طاق ابرویی
سبو کشان خرابات عشق را هویی

ز خون دیده دهم آب کوه و صحرا را
به یاد لالهٔ رخسار آشنا رویی

به شام هجر مرا ذوق اشک و آه بس است
چو شمع، شب نگذارم به خاک پهلویی

اجل به داد ز جان سیرگشتگان نرسید
مگر بلند کند عشق دست و بازویی

به این خوشیم که فارغ ز ننگ سامان است
سری که در غم عشق است وقفِ زانویی

از آن به تیرگی بخت خویش می نازم
که نسبتی بودش با سواد گیسویی

ز هوش برد جهان را فسانهٔ تو حزین
شبت دراز به سودای زلف جادویی