هوش مصنوعی: شاعر در این شعر عاشقانه، زیبایی معشوق را در همه چیز می‌بیند و وجود او را در تمام جهان حس می‌کند. او از نگاه دیگران پنهان است، اما برای شاعر کاملاً آشکار است. شاعر خود را سایه‌ای از معشوق می‌داند و در نهایت، از درد عشق شکوه می‌کند.
رده سنی: 15+ مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی موجود در شعر ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۱۲۲

معنی حسن تو در صورت جان میبینم
عکس رخسار تو در جام جهان میبینم

دفتر حسن بتان را بنظر می دارم
از تو در هر ورقی نام و نشان میبینم

غمزه ایت را چو نظر میکنم از هر نظری
همه بر حسن رخت را نگران میبینم

گرچه از دیده اغیار نهان‌می گردی
منت از دیده اغیار عیان میبینم

میکنم هر نفسی دیده از نور تو وام
تا بدان دیده ترا گر بتوان میبینم

خویشتن را چو منم سایه تو زان شب و روز
در پیت بر صفت سایه دوان میبینم

که هویدا شوی از فرط نهانی بر من
گاه از فرط نهانیت عیان میبینم

تو یقینی و جهان جمله گمان من بیقین
مدتی شد که یقین را ز گمان میبینم

تو مرا مغربی از من به من و در من بین
چند گویی که ترا درد گران میبینم
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.