هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه بیانگر احساسات شاعر نسبت به معشوق است. شاعر خود را مانند چنگ و نی توصیف می‌کند که با هر سازی که معشوق می‌زند، می‌نوازد. او از عشق و دلباختگی خود سخن می‌گوید و زیبایی معشوق را می‌ستاید. شاعر همچنین به رابطه‌ی خاص خود با معشوق اشاره می‌کند و از اینکه مورد توجه او قرار گرفته است، احساس غرور می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عاشقانه و عرفانی است که درک آن‌ها ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، برخی از اشارات شعر ممکن است نیاز به بلوغ عاطفی برای درک کامل داشته باشند.

شمارهٔ ۱۳۰

گه چو چنگم و گاه چو نی بنوازم
گه به هر ساز که سازی تو مرا می سازم

چون نیم در تو دمی در من بیچاره بدم
می نیاید به طرب هیچکس از آوازم

کبر و نازی که کنی بر من از آن مفتخرم
در میان همه عشاق از آن می‌نازم

عاشقی به ز منت کو که به وی پردازی؟
دلبری به ز توام کو که به وی پردازم؟

حسن مجموع بتان در نظرم می آید
چون نظر بر رخ زیبای تو می‌اندازم

چونکه هر لحظه ز تو حسن دگر می بینم
با تو هر لحظه از آن عشق دگر میبازم

شاهباز تو بدم، دست تو پروازم داد
باز بر دست تو آیم چو بخوانی بازم

بلبل روضه ی بستان و گلستان توام
هم به گلزار تو آیم، چو دهی پروازم

مغربی نقطه آخر چو به اوّل پیوست
دیدم انجام من آنجاست که بود آغازم
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.