هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که از مرغ بلندپرواز به عنوان نمادی از عشق الهی و روح انسان سخن می‌گوید. مرغ دل انسان در پی این عشق جاودانه است و عشق به عنوان ذات مقدس و یگانه توصیف می‌شود. در نهایت، شاعر از خواننده می‌خواهد تا خودی خود را کنار بگذارد تا جاودانه بماند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر دشوار است. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان ادبی کلاسیک نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد.

شمارهٔ ۱۵۳

آن مرغ بلند آشیانه
چون کرد هوای دام و دانه

پرواز گرفت گشت ظاهر
از سایه تیر او زمانه

مرغی که دو کون سایه اوست
در سایه خویش کرده خانه

مرغ دل ما ز هر دوعالم
اندر پی او گرفت لانه

ان مرغ شگرف ذات عشق است
بسمل و مقدس و یگانه

اوراست نعوت بی نهایت
اوراست صفات بیکرانه

بحریست که هر زمان ز موجش
صد بحر دگر شود روانه

با عشق همیشه عشق بازد
با خویشتن است جاودانه

معشوقه و عشق و عاشق آمد
آینه و روی و زلف و شانه

بر صورت خویش گشته عاشق
بر غیر نهاده صد بهانه

آواز خودش شنیده از خود
تهمت بنهاده بر چغانه

از نغمه خود سماع کرده
بی‌مطرب و بی‌دف و ترانه

فی‌الجمله ز غیر نیست پیدا
هم نام و نشان و هم نشانه

ایمغربی ضعیف و ناچیز
یاری تو گه درین میانه

بردار خودی خود ز‌خود تا
در دهر بمانی جاودانه
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۵۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۵۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.