هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از معشوق الهی می‌پرسد چرا خود را پنهان می‌کند، در حالی که او در همه چیز حاضر است. شاعر بیان می‌کند که عشق واقعی فراتر از من و تو است و تنها با گذر از این مفاهیم می‌توان به حقیقت رسید. او همچنین تأکید می‌کند که شناخت حقیقت نیازمند تجربه‌ی شخصی است و نمی‌توان از دیگران تقلید کرد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیازمند بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی است. همچنین، برخی از اصطلاحات و مفاهیم ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

شمارهٔ ۱۸۳

صنما چرا نقاب از رخ خود نمیگشائی
زکه رخ نهفته داری ز‌چه رو نمینمائی

برخت چو کس نگاهی نفکند غیر دیده
چه شوی نهان ز دیده که ت عین دیده بانی

چو دل از منی و مائی نگذشت شد عیانش
که توئی و اوئی و توئی من و مائی

به‌هزار دیده خواهم که نظر کنم برویت
به‌هزار کسوت ای‌جان چو تو هر زمان برآیی

رخ اگر چنین نمائی همه وقت عاشقان را
عجب ار نداندت کس که او از کجایی

تو اگرچه بس عیانی ز ره صفت ولیکن
ز همه جهان جهانی بحجاب کبریائی

نشود کسی عراقی به حقایق عراقی
نشود کسی سنائی به معارف سنائی

مشنو حدیث آنکس که به‌عشوه گفت با تو
پسرا ره قلندر سزد ار بمن نمایی

پسرا اگر هوای سر کوی دوست داری
مگذار مغربی را مگزین ازو جدائی
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.