بهای قند چه داند که در جهان چند است
کسی که همدم آن پسته شکرخند است

بیا که جای تو خالی است در حوالی چشم
اگر به گریه من خاطر تو خرسند است

ز من به دلبر پرخاشجو که گوید باز
بیا که دل به عتاب تو آرزومند است

دل ار به نوش دهانت طمع برد چه عجب
که بنده را همه جا چشم بر خداوند است

اگر نه باورت آید قسم به آن سر زلف
که نقض عهد ارادت نه شرط و گنداست

روان مریم اگر غیرت آورد چه عجب
بر آن عقیله که حوّای چون تو فرزند است

اگر به فصل خزان میل بوستان داری
بیا که دامن ما بی رُخت گل آکند است

فدای عشق که درهم شکست شیشه ما
شکستنی که به از صد هزار پیوند است

خمید قامتم از بار التیام رقیب
نگفت کاین تن گاهی نه کوه الوند است

مرا به حسن وفا و تو را به خوی جفا
بر آن نیم که به دور زمانه مانند است

دلا بیا که به خوان لب نگار امروز
صلای پسته و بادام و شکر و قند است

ضرورتست که در دام جان دهد نیّر
چنین که حلقه موی تو بند در بند است

«نیر تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir