هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از ظهور شخصیتی معنوی به نام بوالحسن سخن می‌گوید. او توصیفاتی از ویژگی‌های ظاهری و روحانی این شخصیت ارائه می‌دهد و اشاره می‌کند که او از خطا مصون است و به عنوان پیشوا شناخته می‌شود. شاعر همچنین به مفاهیمی مانند وحی دل، نور الهی و ایمنی از خطا و سهو اشاره می‌کند.
رده سنی:
18+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند وحی دل و مصونیت از خطا ممکن است برای مخاطبان جوان تر پیچیده و نامفهوم باشد.
بخش ۶۹ - قول رسول صلی الله علیه و سلم انی لاجد نفس الرحمن من قبل الیمن
گفت زین سو بویِ یاری می‌رَسَد
کَنْدَرین دِهْ شهریاری می‌رَسَد
بَعدِ چندین سالْ می‌زایَد شَهی
می‌زَنَد بر آسْمان‌ها خَرگَهی
رویَش از گُلْزارِ حَقْ گُلْگون بُوَد
از من او اَنْدَر مَقامْ اَفْزون بُوَد
چیست نامَش؟ گفت نامَش بوالْحَسَن
حِلْیِه‌اَش وا گفت زَ ابْرو و ذَقَن
قَدِّ او و رَنگِ او و شَکلِ او
یک به یک واگفت از گیسو و رو
حِلْیِه‌هایِ روحِ او را هم نِمود
از صِفات و از طَریقه وْ جا و بود
حِلْیِهٔ تَنْ هَمچو تَنْ عاریَّتی‌ست
دل بر آن کَم نِهْ که آن یک ساعتی‌ست
حلیهٔ روحِ طبیعی هم فَناست
حِلْیِهٔ آن جانْ طَلَب کان بر سَماست
جسمِ او هَمچون چراغی بر زمین
نورِ او بالایِ سَقْفِ هفتُمین
آن شُعاعِ آفتاب اَنْدَر وُثاق
قُرصِ او اَنْدَر چهارم چارْطاق
نَقْشِ گُل در زیرِبینی بَهرِ لاغ
بویِ گُل بر سَقْف و ایوانِ دِماغ
مَردِ خُفته در عَدَن دیده فَرَق
عکسِ آن بر جسمْ افتاده عَرَق
پیرهَن در مصرْ رَهْنِ یک حَریص
پُر شُده کَنْعان زِ بویِ آن قَمیص
بَر نِبِشتَند آن زمانْ تاریخ را
از کَباب آراستَند آن سیخ را
چون رَسید آن وَقت و آن تاریخْ راست
زاده شُد آن شاه و نَرْدِ مُلْک باخت
از پَسِ آن سالها آمد پَدید
بوالْحَسَن بَعدِ وَفاتِ بایَزید
جُملهٔ خوهایِ او زِامْساک وجود
آن‌چُنان آمد که آن شَهْ گفته بود
لوحِ مَحْفوظ است او را پیشوا
از چه مَحْفوظ است؟ مَحْفوظ از خَطا
نه نُجوم است و نه رَمْل است و نه خواب
وحی حق والله اعلم بالصواب
از پِیِ روپوشِ عامه در بَیان
وَحْیِ دل گویند آن را صوفیان
وَحْیِ دل گیرش که مَنْظَرگاهِ اوست
چون خَطا باشد چو دلْ آگاهِ اوست؟
مُؤمِنا یَنْظُرْ بِنُورِ اللهْ شُدی
از خَطا و سَهْو ایمِن آمدی
کَنْدَرین دِهْ شهریاری می‌رَسَد
بَعدِ چندین سالْ می‌زایَد شَهی
می‌زَنَد بر آسْمان‌ها خَرگَهی
رویَش از گُلْزارِ حَقْ گُلْگون بُوَد
از من او اَنْدَر مَقامْ اَفْزون بُوَد
چیست نامَش؟ گفت نامَش بوالْحَسَن
حِلْیِه‌اَش وا گفت زَ ابْرو و ذَقَن
قَدِّ او و رَنگِ او و شَکلِ او
یک به یک واگفت از گیسو و رو
حِلْیِه‌هایِ روحِ او را هم نِمود
از صِفات و از طَریقه وْ جا و بود
حِلْیِهٔ تَنْ هَمچو تَنْ عاریَّتی‌ست
دل بر آن کَم نِهْ که آن یک ساعتی‌ست
حلیهٔ روحِ طبیعی هم فَناست
حِلْیِهٔ آن جانْ طَلَب کان بر سَماست
جسمِ او هَمچون چراغی بر زمین
نورِ او بالایِ سَقْفِ هفتُمین
آن شُعاعِ آفتاب اَنْدَر وُثاق
قُرصِ او اَنْدَر چهارم چارْطاق
نَقْشِ گُل در زیرِبینی بَهرِ لاغ
بویِ گُل بر سَقْف و ایوانِ دِماغ
مَردِ خُفته در عَدَن دیده فَرَق
عکسِ آن بر جسمْ افتاده عَرَق
پیرهَن در مصرْ رَهْنِ یک حَریص
پُر شُده کَنْعان زِ بویِ آن قَمیص
بَر نِبِشتَند آن زمانْ تاریخ را
از کَباب آراستَند آن سیخ را
چون رَسید آن وَقت و آن تاریخْ راست
زاده شُد آن شاه و نَرْدِ مُلْک باخت
از پَسِ آن سالها آمد پَدید
بوالْحَسَن بَعدِ وَفاتِ بایَزید
جُملهٔ خوهایِ او زِامْساک وجود
آن‌چُنان آمد که آن شَهْ گفته بود
لوحِ مَحْفوظ است او را پیشوا
از چه مَحْفوظ است؟ مَحْفوظ از خَطا
نه نُجوم است و نه رَمْل است و نه خواب
وحی حق والله اعلم بالصواب
از پِیِ روپوشِ عامه در بَیان
وَحْیِ دل گویند آن را صوفیان
وَحْیِ دل گیرش که مَنْظَرگاهِ اوست
چون خَطا باشد چو دلْ آگاهِ اوست؟
مُؤمِنا یَنْظُرْ بِنُورِ اللهْ شُدی
از خَطا و سَهْو ایمِن آمدی
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۲۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:بخش ۶۸ - مژده دادن ابویزید از زادن ابوالحسن خرقانی قدس الله روحهما پیش از سالها و نشان صورت او سیرت او یک به یک و نوشتن تاریخ‌نویسان آن در جهت رصد
گوهر بعدی:بخش ۷۰ - نقصان اجرای جان و دل صوفی از طعام الله
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
