هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از درد و عشق خود به عنوان سرنوشتی خوشایند یاد می‌کند و ترجیح می‌دهد به جای درمان، با درد و رنج خود زندگی کند. او قناعت و استقلال را بر نعمت‌های وابسته به دیگران ترجیح می‌دهد و عشق را بالاتر از هر نعمتی می‌داند. همچنین، به پذیرش تقدیر و شکرگزاری در برابر مصائب اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی مانند عشق، تقدیر، و قناعت نیاز به درک و تجربه‌ی زندگی دارد که معمولاً نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند. همچنین، استفاده از زبان شعر کلاسیک ممکن است برای گروه‌های سنی پایین‌تر دشوار باشد.
شمارهٔ ۸۷
مرا خوش است به درد خود و جراحت خویش
رو ای طبیب رها کن مرا به لذت خویش
چو در زمانه رفیق شفیق ممتنعست
کشیم گنج قناعت به کنج عذلت خویش
نعیم دهر به یک منتی نمی ارزد
خوش است نان ز بازو و بار منت خویش
مرا ز روز ازل درد و عشق شد قسمت
خوشا تلذذ ریزا به قسمت خویش
نعیم عشق تو را شاهدی میسر شد
بساز با غم هجران و شکر نعمت خویش
رو ای طبیب رها کن مرا به لذت خویش
چو در زمانه رفیق شفیق ممتنعست
کشیم گنج قناعت به کنج عذلت خویش
نعیم دهر به یک منتی نمی ارزد
خوش است نان ز بازو و بار منت خویش
مرا ز روز ازل درد و عشق شد قسمت
خوشا تلذذ ریزا به قسمت خویش
نعیم عشق تو را شاهدی میسر شد
بساز با غم هجران و شکر نعمت خویش
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۸۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۸۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
