چو عاشقان حرم کعبه لقا جویند
قدم چو سست شود در رهش بسر پویند

برای غسل که در طوف کعبه مسکون است
وجود خویش بخوناب دیده ها شویند

ببوی دوست چو احرام صدق بربندند
ز خار بادیه گلهای آرزو بویند

خزینه های سلاطین به نیم جو نخرند
شکستگان که گدایان درگه اویند

مقام روضه فردوس آرزو نکنند
مجردان که مقیمان خاک آن کویند

بصورت ارچه محبان دوست بسیارند
ولیک یک صفت و یک حدیث و یک رویند

اگر چه همچو حسینند واقف اسرار
چو محرمی نبود راز دل نمیگویند