هوش مصنوعی:
شیخ به مریدی که از ترس گرسنگی و قحطی نگران بود، می‌گوید که نگرانی برای نان بی‌جا است و رزق از سوی خداوند تضمین شده است. او مرید را به توکل و صبر دعوت می‌کند و یادآور می‌شود که رزق مانند عاشقی به سوی انسان می‌آید و نیازی به نگرانی نیست.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، نیاز به درک مفاهیمی مانند توکل، صبر و رزق الهی دارد که معمولاً برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است.
بخش ۱۲۴ - حکایت مریدی کی شیخ از حرص و ضمیر او واقف شد او را نصیحت کرد به زبان و در ضمن نصیحت قوت توکل بخشیدش به امر حق
شیخ می‌شُد با مُریدی بی‌دِرَنگ
سویِ شهری نان بِدان جا بود تَنگ
تَرسِ جوع و قَحْط در فِکْرِ مُرید
هر دَمی می‌گشت از غَفْلَت پَدید
شیخْ آگَهْ بود و واقِف از ضَمیر
گفت او را چند باشی در زَحیر؟
از برایِ غُصّهٔ نانْ سوختی
دیدهٔ صَبر و تَوکُّل دوختی
تو نه‌یی زان نازنینانِ عَزیز
که تورا دارند بی‌جَوْز و مَویز
جوعْ رِزْقِ جانِ خاصانِ خداست
کِی زَبونِ هَمچو تو گیج گداست؟
باش فارغْ تو از آن‌ها نیستی
که دَرین مَطْبَخ تو بی‌نانْ بیسْتی
کاسه بر کاسه‌ست و نانْ بر نانْ مُدام
از برایِ این شِکَم‌خوارانِ عام
چون بِمیرَد می‌رَوَد نانْ پیش پیش
کِی زِ بیمِ بی‌نَوایی کُشته خویش
تو بِرَفتی مانْد نانْ بَرخیز گیر
ای بِکُشته خویش را اَنْدَر زَحیر
هین تَوکُّل کُن مَلَرزان پا و دست
رِزْقِ تو بر تو زِ تو عاشق‌تَر است
عاشق است و می‌زَنَد او مولْ‌مول
که زِ بی‌صَبریْت داند ای فُضول
گَر تو را صَبری بُدی رِزْق آمدی
خویشتن چون عاشقانْ بر تو زَدی
این تَبِ لَرْزه زِ خَوْفِ جوع چیست؟
در تَوکُّل سیر می‌تانَند زیست
سویِ شهری نان بِدان جا بود تَنگ
تَرسِ جوع و قَحْط در فِکْرِ مُرید
هر دَمی می‌گشت از غَفْلَت پَدید
شیخْ آگَهْ بود و واقِف از ضَمیر
گفت او را چند باشی در زَحیر؟
از برایِ غُصّهٔ نانْ سوختی
دیدهٔ صَبر و تَوکُّل دوختی
تو نه‌یی زان نازنینانِ عَزیز
که تورا دارند بی‌جَوْز و مَویز
جوعْ رِزْقِ جانِ خاصانِ خداست
کِی زَبونِ هَمچو تو گیج گداست؟
باش فارغْ تو از آن‌ها نیستی
که دَرین مَطْبَخ تو بی‌نانْ بیسْتی
کاسه بر کاسه‌ست و نانْ بر نانْ مُدام
از برایِ این شِکَم‌خوارانِ عام
چون بِمیرَد می‌رَوَد نانْ پیش پیش
کِی زِ بیمِ بی‌نَوایی کُشته خویش
تو بِرَفتی مانْد نانْ بَرخیز گیر
ای بِکُشته خویش را اَنْدَر زَحیر
هین تَوکُّل کُن مَلَرزان پا و دست
رِزْقِ تو بر تو زِ تو عاشق‌تَر است
عاشق است و می‌زَنَد او مولْ‌مول
که زِ بی‌صَبریْت داند ای فُضول
گَر تو را صَبری بُدی رِزْق آمدی
خویشتن چون عاشقانْ بر تو زَدی
این تَبِ لَرْزه زِ خَوْفِ جوع چیست؟
در تَوکُّل سیر می‌تانَند زیست
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:بخش ۱۲۳ - مثل
گوهر بعدی:بخش ۱۲۵ - حکایت آن گاو کی تنها در جزیره ایست بزرگ حق تعالی آن جزیرهٔ بزرگ را پر کند از نبات و ریاحین کی علف گاو باشد تا به شب آن گاو همه را بخورد و فربه شود چون کوه پاره‌ای چون شب شود خوابش نبرد از غصه و خوف کی همه صحرا را چریدم فردا چه خورم تا ازین غصه لاغر شود هم‌چون خلال روز برخیزد همه صحرا را سبزتر و انبوه‌تر بیند از دی باز بخورد و فربه شود باز شبش همان غم بگیرد سالهاست کی او همچنین می‌بیند و اعتماد نمی‌کند
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
