هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که به زیبایی‌های وجودی و عشق الهی اشاره دارد. شاعر با استفاده از استعاره‌هایی مانند عکس حسن، آتش عشق، جام عشق، و بحر وحدت، به تأثیرگذاری عشق الهی در جهان و جان انسان‌ها می‌پردازد. همچنین، به مفاهیمی مانند وحدت وجود، کثرت ظاهری، و عشق به جمال الهی اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و مفاهیم انتزاعی مانند وحدت وجود و عشق الهی، نیازمند سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی است که معمولاً در نوجوانان و بزرگسالان یافت می‌شود.

شمارهٔ ۲۶۱

تا ز حسن خویش عکسی در جهان انداختی
عاشقان را آتش اندر خانمان انداختی

ریخته در کام هستی جرعه ای از جام عشق
شور و غوغا در زمین و آسمان انداختی

تا شناسد مر ترا در هر لباسی چشم جان
خلعت درد طلب بر دوش جان انداختی

هر که از عشق جمالت فرش هستی دربراست
نطع اقبالش بملک جاودان انداختی

در هوایت عالمی چون ذره بر هم میزند
تا ز مهر آوازه در کون و مکان انداختی

بحر وحدت را تموج داده از بهر ظهور
در تلاطم زان رشاش بی کران انداختی

تا جمال وحدت از اغیار باشد مختفی
صورت امواج کثرت در میان انداختی

در معنی و کف صورت از این دریای ژرف
رقت جوشیدن هویدا و نهان انداختی

اصل وحدت از تموج کی شود زایل ولیک
هر زمان کوتاه بین را در گمان انداختی

کرده ترک عشق را سرلشگر خیل وجود
رسم عادت در اقالیم روان انداختی

سوختی در یکنفس خاشاک هستی حسین
ز آتش غیرت که در وی ناگهان انداختی
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۶۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۶۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.