شکر گفتار این شیرین فسانه
بدین آهنگ بسرود این ترانه

که رایی بود اندر کشور هند
به زیر خاتمش بنگاله تا سند

به شهر اود نامش راجه جسرَت
ز تختش آسمان می برد حسرت

ز عدلش آتش و پنبه شده خویش
برادر خوانده خواندی گرگ را میش

به دورش بس که گیتی بود خرّم
نمانده نام غم جز در سپرغم

ز اقبالش جهان را عید نوروز
به بزم و رزم چون خورشید فیروز

به فرمانش به بستان کرده بلبل
تغیر نام نا فرمانی از گل

کشیده تیغ تیزش خنجر مهر
عقیم از فتنه گشته مادر دهر

ز دست آرزو بخشش در آفاق
شکسته قدر زر چون رنگ عشاق

گریزان آز از ملکش به فرسنگ
گرفتن کفر بود و خواستن ننگ

به کام دولتش ناز و تمنّا
مراد همتش یک یک مهیا

نکرده لیک بخت نوجوانش
چراغی روشن اندر خاندانش

به صد جان آرزو می کرد فرزند
نمی شد نخل امیدش برومند

ز نیسانش صدفها می شدی پر
نمی آمد به کف سر رشتۀ در

ز بی اولادی خود داشت افسوس
که از اولاد ماند نام و ناموس

ازان گویند عمرش جاودان باد
که عمر اندر حقیقت هست اولاد