دیو کس نخستین شه ماد بود
وز او سر به سر کشور آباد بود

بسی بود آن شاه باعدل وداد
کریم و جوانمرد و نیکونهاد

گزیدند او را به شاهنشهی
نشاندند وی را به گاه مهی

چو بر گاه شد شاه باعدل و داد
کلاه بزرگی به گسر بر نهاد

بفرمود تا شارسان ساختند
یکی شهر زیبا بیاراستند

در آن شارسان هفت دژشدپدید
چنان شهر تا آن زمان کس ندید

یکی بر یکی بر تری داشتی
که بر آسمان سر برافراشتی

چو رنگین کمان هفت دژ شد عیان
که از هفت اورنگ بودی نشان

ز سبز و سفید و ز سرخ و ز زرد
بنفش و سیه ورنگ هم لاژورد

چو جنت یکی شهر آمد پدید
چنو در جهان کس ندید و شنید

ببخشید شه نعمت بیکران
هنرپروان را کران تا کران

سپس جشن شاهانه آراستند
بهشادی فزوده زغم کاستند

بر او هکمتانه نهادند نام
فشاندند دست و گرفتند جام

ز غوغای طبل و ز آوای کوس
بلرزید نه گنبد آبنوس

بدینگونه شه کشور آباد کرد
یکی شهر هرگوشه بنیاد کرد

چنین اند شاهان نیکو سرشت
که سازند دنیا چو باغ بهشت

«افسرالملوک عاملی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir