وهُوَ شمس الدین محمد السگزی. چون اصلش از سیستان است، سگزی خوانندش. زیرا که اهل آن ولایت را به این نام خوانندو سجزی معرب آن است. وی از فضلای زمان خود بوده. کتب متعدده تألیف فرموده. من جمله کتاب مجمع البحرین و با ملک تاج الدین معاصر و زبان بیان از اوصافش قاصر، در مواعظ و تذکیر بی عدیل و نظیر، جامع علم ظاهر و باطن بود و جمعی را تربیت نموده. ملک تاج الدین به وی اخلاص داشته. این دو رباعی از اوست. رباعی اول در نصیحت ملک مذکور است:
رباعی

شاها باید کز تو دلی کم شکند
لطف تو هزار لشکر غم شکند

اندیشه به کاردار و کاندر سحری
یک آه هزار ملک درهم شکند
٭٭٭

این قطرهٔ خون سیه قلب لقب
گفتا که منم محرم اسرار طلب

غم گفت که در خون کشمش اول بار
تا هر قلبی به لاف بگشاید لب