اسمش میر عبدالباقی. از فضلای زمان خود افضل، و از حکمای اوان خود اکمل. در نگارش خط ثلث مسلم بود وصیت کمالاتش در اقطار عالم و اسماع بنی آدم منتشر و با شاه عباس ماضی صفوی معاشر. در وقت بنیاد مسجد جامعِ جدیدِ عباسی شاه مغفور به جهت نوشتن کتابهٔ مسجد او را از بغداد به اصفهان طلبید. سید به سبب استغنای ذاتی قبول ننمود. ساکن بغداد و از عالم آزاد بود. بعد ازگرفتن بغداد او را به اصفهان آورده، کتابهٔ مسجد را نوشت. این بیت و دو رباعی از اوست:

ای قدم ننهاده هرگز از دلِ تنگم برون
حیرتی دارم که چون در هردلی جا کرده‌ای
رباعی

محنت کش روزگار خویشم چه کنم
درماندهٔ اضطرار خویشم چه کنم

دور است ز جبر اختیارم اما
مجبور به اختیار خویشم چه کنم
٭٭٭

در کوی جهان چنگ هوس ساز مکن
خودبینی و خودفروشی آغاز مکن

گر کامِ دلت نشد میسر مستیز
از بهر نیاز آمده‌ای ناز مکن