اسمش سید محمد، ملقب به جامه باف. اصلش از تربت حیدریه. چون اغلب اشعارش رباعی است به میر رباعی مشهور شده. به هندوستان رفته فوت گردید و کان ذلک فی سنهٔ ۹۷۳. غرض، از فضلای عهد خود بوده و حکیمانه حرکت می‌نموده. این چند رباعی از اوست:
مِنْرباعیاته عَلَیهِ الرَّحمة

فانی شو و اقلیم بقا آر به دست
در دوست کسی رسید کز خویش برست

از هستی خویش بود سرگشته حباب
آن لحظه که نیست شد به دریا پیوست

کردیم به بزم دیده چون شمع مقام
بردیم به سر عمر در اندیشهٔ خام

چون شمع تمام گشت می‌میرد و ما
افسوس که مردیم و نگشتیم تمام

بر صفحهٔ هستی چو قلم می‌گذریم
حرف غم خود کرده رقم می‌گذریم

زین بحرپرآشوب که بی پایان است
پیوسته چو موج از پی هم می‌گذریم

«رضاقلی خان هدایت»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir