از رضا خود نیست بهتر منزلی
گوی این باشد امید هر دلی

اختیار خود بنه باری نخست
پس رضا اندر میان بربند چست

تا تو از علم حقیقی غافلی
از چنین دار الأدب بی حاصلی

چون نه ای فارغ ز اندوه جهان
کی شوی دانای این حرف نهان