ای اسیر خود حجاب خود توئی
پاک باید دامن از گرد دوئی

جان چو پروانه بروی شمع ب اش
آنگهی در بزم وحدت جمع باش

یک دل و صد آرزویش مشکل است
یک مرادت بس بود چون یک دلست

هر کرا در دل پریشانی کشد
زود بنیادش ب ه ویرانی کشد

جان عاشق جمع در عین بقاست
مرغ آزاد است و باز آشناست

تفرقه در بندگی پیدا شود
زانکه بازارت پر از غوغا شود

تفرقه ز احوال حق آمد پدید
جمع گشت آنکه به اوصافش رسید