بس که ز دیده ریختم خون دل خراب را
گریه گرفت در حنا پنجه ی آفتاب را

تاب نظر ندارم و ضبط نگه نمی کنم
بیشترست حرص می زند تنگ شراب را

بس که ز تیره روز من دهر گرفته تیرگی
شب پره تنگ در بغل می کند آفتاب را

سوخته کشت آرزو بس که ز برق هجر او
سایه گر افکند بر او خشک کند سحاب را

دل چو فریب او خورد، صبر و خرد چه می کند
بدرقه چاره کی کند رهزنی سراب را

بس که ز ننگ بخت من گشته به طبع ها گران
منع برادری کند مرگ زعار خواب را

دم به شماره چون فتد، در دم واپسین دلا
قدر بدانی آن زمان ناله ی بی حساب را

سلسله تا به سلسله، موی به موی تا میان
دست به دست می دهد زلف تو پیچ و تاب را

گریه به حال دل کلیم این همه از چه می کنی
اشک مریز این قدر شور مکن کباب را