قرار می برد از خلق آه و زاری ما
باین قرار اگر مانده بیقراری ما

شویم گرد و بدنبال محملش افتیم
دگر برای چه روزست خاکساری ما

خمار صحبت تو عقل و هوش از من برد
چه مستئی ز قفا داشت هوشیاری ما

تو چون روی، بره انتظار دیده خلق
بهم نیاید چون زخمهای کاری ما

بروی دشت اگر گردبادت آید پیش
ازو بپرس ز احوال بیقراری ما

کدام بار غم از خاطری زیاد آید
که دهر ننهد بر دوش بردباری ما

نمانده جان و دلی تا بیادگار دهیم
کلیم را ببر از ما به یادگاری ما