از من غبار بسکه بدلها نشسته است
بر روی عکس من در آئینه بسته است

اندیشه ای زتیر و کمان شکسته نیست
زآهم نترسد آنکه دلم را شکسته است

خوار است آنکه تا همه جا همرهی کند
نقش قدم بخاک ازین رو نشسته است

روشندلان فریفته رنگ و بو نیند
آئینه دل بهیچ جمالی نبسته است

وحشی طبیعتم، گنه از جانب منست
نامم اگر ز خاطر احباب جسته است

بر توسن اراده خود کس سوار نیست
در دست اختیار عنان گسسته است

کار کلیم بسکه ز عشقت بجان رسید
ناصح بآب دیده ازو دست شسته است