هوش مصنوعی: این شعر از حافظ است که به بیان دردها و رنج‌های عاشقانه، ناامیدی‌ها و پرسش‌های فلسفی درباره زندگی و عشق می‌پردازد. شاعر از ناکامی‌ها، بی‌وفایی‌ها و دردهای عشق سخن می‌گوید و با استفاده از استعاره‌ها و تصاویر زیبا، احساسات خود را بیان می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مضامین مانند ناامیدی و درد عشق نیاز به بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۱۳۶

چو ساخت چشم تو کارم، نهفته دیدن چیست
بر آتشی که به نی درگرفت دامن چیست

اگر نه صبح سیه بخت کار شام کند
سیاه روزی ما زان بیاض گردن چیست

دلا تو چشم مرا کرده ای ز گریه سفید
زآه سرمه کشیدن بچشم روزن چیست

نباشد ار دل صیاد داغدار از من
بریده چون پر و بالم قفس ز آهن چیست

نبرد بهره بر هر که جمع شد نعمت
که باغبان نشناسد که سیر گلشن چیست

زمرگ اینهمه اطفال آرزو، هرگز
دلم نسوخت که دانم طریق شیون چیست

چه غم اگر نشناسی حق وفای مرا
که هیچ بت نشناسد حق برهمن چیست

بخرمن ار بودت کار دل ز کشت امید
چو عمر باد بود، باد را از خرمن چیست

شناسد آنکه بپوشد برهنه پائی را
که نفع آبله های فراخ دامن چیست

دلت کلیم چه دارد، غبار شکوه ز دوست
دگر بر آینه ات زنگ کین دشمن چیست
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.