هوش مصنوعی: این شعر از کلیم کاشانی بیانگر نگاهی انتقادی به روابط اجتماعی، ناملایمات زندگی و ناامیدی از کمک دیگران است. شاعر از تحمل خواری، درد بی‌درمان، منت دیگران و دشواری‌های زندگی می‌نالد و آرزو می‌کند که ای کاش منت به اندازه احسان بود. او همچنین به ارزش گمنامی و دوری از جاه‌طلبی اشاره می‌کند و در نهایت، از بلای آشنایی و آسیب‌هایی که از نزدیکان می‌رسد، شکوه می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عمیق فلسفی و انتقادی است که درک آن برای نوجوانان کم‌سال دشوار است. همچنین، لحن شعر حاوی ناامیدی و شکایت از زندگی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامناسب باشد.

غزل شمارهٔ ۲۰۷

خلق را دیدی دگر خواری چرا باید کشید
پای در دامان و دست از مدعا باید کشید

بار درد بی دوا بردن بسی آسانترست
کز طبیبان منت از بهر دوا باید کشید

منت دریا کشند ار قطره ای احسان کنند
کاش منت را بمقدار عطا باید کشید

دولتی بهتر ز گمنامی نخواهی یافتن
سر بجیب از سایه بال هما باید کشید

میهنی سرپنجه را در زیر سنگ از بار رنگ
دست همت را ز دامان حنا باید کشید

با وجود ضعف پیری بار بردن مشکلست
پا بدامان کش چو منت از عصا باید کشید

در خمار باده دلکوبست سیر گلستان
دردسر از خنده گلها چرا باید کشید

کار محنت گر درین راه اینچنین بالا رود
ره نوردان را ز زانو خار پا باید کشید

شمع را با خامشی هر گه زبان باید برید
بنگر از بیهوده گوئیها چها باید کشید

از بلای آشنائی آنچه من دیدم کلیم
ز آشنا خود را بکام اژدها باید کشید
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۰۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۰۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.