چند در وصل تو دل حسرت دیدار کشد
در چمن ناله مرغان گرفتار کشد

دل که غیر از دم آخر، نفس خوش نزند
در ته تیغ نشیند که ز پا خار کشد

گرچه دست هوسم یک گل ازین باغ نچید
جذب پای طلبم خار ز دیوار کشد

منم آن عاشق قانع که بکنج گلخن
شعله در بر بهوای قد دلدار کشد

شمع بگداخت سراپا و شد از شرم خلاص
تا یکی خجلت از آن قامت و رخسار کشد

هر سریرا که بود مغز خرد یک سر مو
تا بود داغ چرا منت دستار کشد

هر که گوید که بروی تو بود گل مانند
روکشی بر رخ آئینه ز زنگار کشد

آب در گوهرم از گرد کسادی شده گل
کی باین مهره گل طبع خریدار کشد

همدم آورد طبیبش بسر از بسکه کلیم
یاد آن چشم کند ناله بیمار کشد