مریض را چو عیادت کشد دوا چه کند
کس به پرسش یک شهر آشنا چه کند

چو شانه نوبت چاکم به سینه افتادست
به دست شوق همین چاک یک قبا چه کند

گرفتم اینکه سر همتم زچرخ گذشت
کسی به کوتهی بخت نارسا چه کند

به دیده کاسه ی همسایه دل اگر ندهد
دو شیشه خون جگر با خمار ما چه کند

مپرس حال دل آن دم که در حدیث آیی
کریم چون گهرافشان شود گدا چه کند

به هر نواله گرم استخوان دهد ای بخت
تو خود بگو که درین قحط پس هما چه کند

کلیم شکوه ز توفیق چند شرمت باد
تو چون به ره ننهی پای رهنما چه کند