دوران زکار بسته اگر عقده وا کند
دست شکسته را به بریدن دوا کند

بسیار کفش آبله ها پاره می شود
تا کس سراغ آن گهر بی بها کند

زاهد زبس به مکتب تعلیم کودنست
استاد خواهد ار همه کسب هوا کند

تا چند دست بر سر و پایم به گل بود
عیش آن بود که عاشق بی دست و پا کند

هر جا که مستمع به سخن دیر می رسد
بگذار تا زبان خموشی ادا کند

بر روی شاهد سخن ابروی دلکشی است
آرایشی که ناخن دخل به جا کند

لب تشنه تا به چاه نیفتد نیابد آب
میراب روزگار چو حاجت روا کند

ناصح نمی توان به فسون دل ازو برید
کس چون سپند سوخته ز آتش جدا کند

افتاده ام ز دیده ی روشن دلان کلیم
از دیدن من آینه رو بر قفا کند