هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از رنج‌های فراوانی که از روزگار می‌کشد سخن می‌گوید. او خود را مانند آینه‌ای می‌داند که هر لحظه آزار می‌بیند و با وجود ملایمت، از طبع سازگار خود رنج می‌برد. شاعر احساس می‌کند در تاریکی راهی بدون رهبر است و مانند آفتاب دست به دیوار می‌کشد. او از بخت بد و نازهای بی‌خریدار گلایه دارد و از رنج‌های عشق و وفا می‌نالد. شاعر همچنین از تأثیر منفی عکس خود بر آینه و خون‌گریه‌هایش سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مضامین عمیق عاشقانه، فلسفی و غم‌انگیز است که درک آن برای نوجوانان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند رنج‌های عشق و فلسفه‌ی زندگی نیاز به بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۴۶۰

از دست دهر محنت بسیار می کشم
آئینه وار هر نفس آزار می کشم

در آتشم چو پنبه داغ از ملایمت
از طبع سازگار خود آزار می کشم

یک رهبرم درین ره تاریک برنخورد
چون آفتاب دست بدیوار می کشم

یک رهبرم درین ره تاریک برنخورد
چون آفتاب دست بدیوار می کشم

بازار گرمم از خنکی های بخت رفت
آن یوسفم که ناز خریدار می کشم

چون گل بسر زنم زبس از خون گرفته رنگ
از دیده در ره تو اگر خار می کشم

چون سایه اختیار بدستم نداده اند
گویم چسان که دست زهر کار می کشم

خونم وفا بمستی چشمت نمی کند
زین نیم جرعه خجلت بسیار می کشم

از آن مکدرم که زتأثیر عکس خویش
آئینه را نقاب برخسار می کشم

رنگ از حنای عید کلیم ار نباشدم
دستی باین دو دیده خونبار می کشم
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۵۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۶۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.