کامی ز روزگار ستمگر گرفته ایم
خود را اگر بخاک برابر گرفته ایم

گرمی ز جزوناری ما برطرف شدست
از بسکه حرف سرد بتن بر گرفته ایم

پر را بشکل خنجر صیاد دیده ایم
سر را ز شوق آن بته پر گرفته ایم

دریا بما رسیده اگر از می مراد
همچون صدف زآبله ساغر گرفته ایم

هرگز نگشته دود شکایت زما بلند
گر همچو شعله ز آتش غم در گرفته ایم

دندان که در غم تو نهادیم بر جگر
گوئی ز پنبه روزن مجمر گرفته ایم

بگذر ز کام تا بکنار تو جا کند
این بند را ز رشته گوهر گرفته ایم

تا رفته ایم در پس زانوی غم کلیم
جا در پناه سد سکندر گرفته ایم