چو سقراط را داد نوبت سخن
رطب ریزشد خوشه نخل بن

جهانجوی را گفت پاینده باش
به دین و به دانش گراینده باش

همه آرزوها شکار تو باد
نهفت جهان آشکار تو باد

ز پرسیدهٔ شهریار جهان
که داند که هست این پژوهش نهان

ولیکن به اندازهٔ رای خویش
کند هر کسی عرض کالای خویش

نخستین ورق کافرینش نبود
جز ایزد خداوند بینش نبود

ز هیبت برانگیخت ابری بلند
همان برق و باران او سودمند

ز باران او گشت پیدا سپهر
پدید آمد از برق او ماه و مهر

ز ماهیتی کز بخار او فتاد
زمین گشت و بر جای خویش ایستاد

از این بیشتر رهنمون ره نبرد
گزافه سخن بر نشاید شمرد