ای تو از حسن در جهان سمرا
دور باد از تو چشم بد پسرا

بر بنا گوش و زلف مشکینت
رقمی دان ز شام تا سحرا

عمر مایی ولی نمی پایی
چون کنم عمر هست بر گذرا

ز آن لب لعل و خط مینا فام
شد بر آن گونه عقل بی خبرا

گر زخار غمت همی نالم
مزن ای گلعذار طعنه مرا

که تو هم گر شوی چو من عاشق
ما رأت منک صحتا اثرا

گر به شاهی برآید ابن یمین
می کند خاک پات تاج سرا