ای گشته از صفای رخت شرمسار آب
از تشنگان لعل لبت وا مدار آب

جانم میان آتش هجران بباد رفت
گر چه ز دیده هست مرا در کنار آب

لعل تو آتشیست که چون شعله برکشد
بگشایدم ز دیده یاقوتبار آب

از نو بهار روی تو اشکم فزون شدست
آری فزون شود همی از نوبهار آب

از لطف تست جانم و جانم همه توئی
خیزد بخار از آب و شود هم بخار آب

ابن یمین چو دید که بی هیچ موجبی
بردش ز روی کار غم غمگسار آب

گفتم کنون بمردم چشمم امیددار
آرد ز لطف روی تو بازم به کار آب

«ابن یمین فَرومَدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir