خوشست آن پسته ی خندان و خوش آن گفتارت
خوشست آن سرو خرامان و خوش آن رفتارت

یاد صحت ببرد از دل صاحب نظران
چشم شیرافکن آهو شکن بیمارت

به توهم ز رخت گر بربایم بوسی
بنماید اثرش نازکی رخسارت

دهنت نیست به تحقیق و کس ار گفت که هست
هیچ دانی ز چه گفت از شکرین گفتارت

چون دل لاله سیه شد دلم از غم که مباد
ناگهان سبزه نشیند ز بر گلنارت

کم بود بنده ی دلسوز ترت ز ابن یمین
گر چه به ز ابن یمین بنده بود بسیارت