دلا به دست گرفتی می این چه دستانست
نه می گلست و نه طبعت هزار دستانست

ز خوی دختر رز عفت و صلاح مجوی
که رو شناس خرابات و یار مستانست

به دست کاری فعلش در اوفتد از پای
هر آن که سرکش و پر دل چو پور دستانست

کجا به خانه نشیند مگر بود محبوس
کسی که پرورش او به باغ و بستانست

گرت قراضه ی زر بر کفست همچون گل
ز نور عارض او مجلست گلستانست

و گر چو سرو تهیدست می روی بر او
مرو که او متنفر ز تنگدستانست

شگفتم آید از آن کس که داد گوهر عقل
به مهر آن که نه اندر خور شبستانست

ز جام عشق طلب کن شراب جان پرور
که خون دختر رز بهر می پرستانست

بشوی دست ز خویش و بس آنگه از می عشق
بسان ابن یمین مست شو که مستانست

«ابن یمین فَرومَدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir