هوش مصنوعی: این متن شعری است که زیبایی و جذابیت معشوق را توصیف می‌کند. شاعر از چهره‌ی ماه‌گونه، موهای سیاه و نگاه فریبنده‌ی معشوق سخن می‌گوید و عشق و شیفتگی خود را بیان می‌دارد. همچنین، اشاره‌ای به جنبه‌های عرفانی عشق دارد و معشوق را قبله‌ی جان عارفان می‌خواند.
رده سنی: 16+ متن حاوی مضامین عاشقانه و عرفانی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و عاطفی دارد. همچنین، برخی از اصطلاحات و تشبیهات ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

شمارهٔ ۶۵

شهره شهر شد از غایت خوبی رویت
ای شده ترک فلک از دل و جان هندویت

هست رخسار تو یک ماه که در غره او
جلوه دادست دو عنبر ز هلال ابرویت

چشم بد دور که بستان ارم را گه حسن
خار اندوه نهادست گل خود رویت

فتنه دور قمر نیست در آفاق کنون
بجز آن غمزه غمازوش جادویت

خوان عشقت چو نهادند وصلادر دادند
میخورد دل جگر خویشتن از پهلویت

چه کند این دل دیوانه که در پی نرود
چون بزنجیر کشان میبردش گیسویت

من چنین شیفته ز آنم که رگی از سودا
هست پیوسته مرا با دل زار از مویت

عابدان روی سوی قبله اسلام کنند
عارفانرا نبود قبله جان جز کویت

بستم احرام طواف سر کوی تو ز شوق
که ببوسم حجرالاسود خال رویت

خواب خرگوش بچشم خرد ابن یمین
میدهد غمزه شیرافکن چون آهویت
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.