هوش مصنوعی: این شعر از ابن یمین، شاعر فارسی‌زبان، با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، عشق و دلدادگی را به تصویر می‌کشد. شاعر از عناصر طبیعت مانند شکر، طوطی، شبنم، و لاله برای بیان احساسات خود استفاده می‌کند. همچنین، اشاره‌ای به داستان حضرت ابراهیم (خلیل الله) و بت‌شکنی او دارد. در نهایت، شعر به امید گشایش و رسیدن به معشوق پایان می‌یابد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و اشاره‌های تاریخی و مذهبی ممکن است برای کودکان قابل فهم نباشد.

شمارهٔ ۱۱۱

چون نبات از شکر میگونش سر بر میزند
عقل پندارد که طوطی بر شکر پر میزند

چون رقم پیدا شود از مشک بر کافور او
شام پنداری سر از حبیب سحر بر میزند

عارض او زیر خوی از تاب می گوئی مگر
قطره شبنم هوا بر لاله تر میزند

همچو رویش آذر بتگر نیاراید بتی
طعنه هازین رو خلیل الله بر آذر میزند

دلبر سیمین ذقن بی زر زگوش خود سخن
گر همه در است همچون حلقه بر در میزند

میکند دلرا نصیحت در هوای او خرد
رای دیگر گیرد آن وین راه دیگر میزند

سرفتد در پای او خوشتر که بر دوشم بود
گردن اینک پیش تیغش مینهم گر میزند

وقت آن آمد که شادی روی بنماید از آنک
مدتی شد تا دلم با غم سرو بر میزند

عاقبت ابن یمین یابد گشایش از درش
چون بجای حلقه بر در روز و شب سر میزند
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.