ز تاب می چو خوی از روی دلستان بچکد
مرا ز نرگس تر آب ارغوان بچکد

ز غنچه لب یاقوت رنگ او چه عجب
که خون شود دل لعل از عروق کان بچکد

زرنگ و بوی ندانم گلاب یا عرق است
خویی که از رخ آن ماه مهربان بچکد

ز شرم عارض چون ماه او شگفت مدار
گر آب از آتش خورشید آسمان بچکد

بدان امید که صفرای او شود کمتر
ز ثقبه ی عنبیم آب ناردان بچکد

تن نزار من از عشق او چنان زرد است
کزو به جای عرق آب زعفران بچکد

ز لطف خود به سرم دست اگر فرود آرد
چو خوی زهر بن مویم هزار جان بچکد

گهی که ابن یمین وصف آن نگار کند
ز نازکی سخن آید که آب از آن بچکد