هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه از ابن یمین، شاعر فارسی‌زبان، سرشار از تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی است. شاعر با توصیف معشوق و تأثیرات عشق بر خود، از زیبایی‌های طبیعت و احساسات درونی سخن می‌گوید. ابیات مملو از تشبیهات و کنایات زیبا هستند که عشق و دل‌باختگی را به تصویر می‌کشند.
رده سنی:
16+
این شعر حاوی مفاهیم عاشقانه و استعاره‌های پیچیده است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک عمیق از زیبایی‌شناسی و ادبیات کلاسیک فارسی نیازمند سطحی از بلوغ فکری و تجربه است.
شمارهٔ ۱۲۴
سنبل غالیه گون بر گل تر می شکند
ظلمت شام بر انوار سحر می شکند
هر زمان پسته ی شیرینش که شور شهر است
خنده ای می زند و نرخ شکر می شکند
هر دمی حسن جهانگیر وی از ابرو و چشم
ساخته ی تیر و کمان قلب دگر می شکند
تا من از رشته ی دندانش سخن می گویم
از لطافت سخنم قدر گهر می شکند
می کند بر دل من پیرهن صبر قبا
از سر ناز کله گوشه چو بر می شکند
ناصوابست که آن ترک خطا بی سببی
دل بیمار من خسته جگر می شکند
از می عشق چنان مست شدست ابن یمین
که در خانه ی معشوق به سر می شکند
ظلمت شام بر انوار سحر می شکند
هر زمان پسته ی شیرینش که شور شهر است
خنده ای می زند و نرخ شکر می شکند
هر دمی حسن جهانگیر وی از ابرو و چشم
ساخته ی تیر و کمان قلب دگر می شکند
تا من از رشته ی دندانش سخن می گویم
از لطافت سخنم قدر گهر می شکند
می کند بر دل من پیرهن صبر قبا
از سر ناز کله گوشه چو بر می شکند
ناصوابست که آن ترک خطا بی سببی
دل بیمار من خسته جگر می شکند
از می عشق چنان مست شدست ابن یمین
که در خانه ی معشوق به سر می شکند
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
