عاشقان تا ز کمند غم عشقت نرهند
دل محنت زده بر جان بلاکش ننهند

بیدلانی که گرفتار خم زلف تو اند
تا قیامت ز پریشانی و سودا نرهند

بندگانی که کنند ار کرمت آزادی
هر یک از راه شرف غیرت صد پادشهند

نظرم بر مه و مهرست شب و روز و لیک
مه و مهر تو که در سایه زیر کلهند

من چو یعقوبم و جان و دل من یوسف وار
در چه سیب زنخدان تو دائم به چهند

لعل دربار تو را خاصیت کاهرباست
ورنه عشاق چرا در طلبش همچو کهند

نرم و آهسته به ما بر گذرای سرو روان
که به زیر قدمت شیفتگان خاک رهند

من از آن چشمه ی حیوان و خط سبز وشت
صنع حق بینم و قومی ز پی آب و کهند

گفتمش از تو مرا بوس و کناری هوس است
گفت نشنیده ای آخر دو به یک کس ندهند

هوش دار ابن یمین فتنه ی دور قمر اند
آن دو جادو که به عینه دو بلای سیهند