هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه بیانگر احساسات شاعر به معشوق است. او آرزو می‌کند معشوقش به او توجه کند و از بیم رقیب، بوسه‌اش را پنهان نمی‌کند. شاعر از زیبایی معشوق و تأثیر آن بر خود می‌گوید و بیان می‌کند که هیچ چیز در جهان را با صحبت معشوق عوض نمی‌کند. همچنین، از نگاه و ابروی معشوق به عنوان تیر و کمان یاد می‌کند که قلبش را نشانه گرفته است.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مضامین عاشقانه و احساسی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و اصطلاحات ادبی ممکن است برای گروه‌های سنی پایین پیچیده باشد.

شمارهٔ ۱۳۵

گر بوصل خودم آنماه زمانی بدهد
دل من روح بشکرانه روانی بدهد

آشکارا ندهد بوسه ام از بیم رقیب
کاش باری نکند بوسه روانی بدهد

بتماشای قدش دل بچمن رفت مگر
سروش از قامت او راست نشانی بدهد

ندهم صحبت جانان بهمه ملک جهان
نا سپاس است که جانی بجهانی بدهد

سپر ماه کنم چون زره ارزانکه مرا
غمزه و ابروی او تیر و کمانی بدهد

یکزمان غیبت دل از بر آنماه چکل
نیست ممکن مگر از جانش ضمانی بدهد

حاجب ابروست میان دل و روی چو مهش
یک زمانی ز غمش بو که امانی بدهد

روی او وجه زری میطلبد از عشاق
خواست تا مالش هر یک بقلانی بدهد

کرد اشارت بسوی ابن یمین غمزه او
گفت خوش باش که این وجه فلانی بدهد
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.