بدان ای محتسب یکبار دگر
که من رندی گرفتم باز از سر

ز دست ماهروئی جام باده
تو خود دانی که چونم هست در خور

ز وصل دلبرم دوری میفکن
گزیرم نیست تا دانی ز دلبر

هر آنجانی که جانانی ندارد
بود آبحیات او مکدر

ولی اندر صفا صادق چو صبح است
که دارد نور مهر او را منور

تو خواهی کفر گیر و خواه اسلام
نخواهم جز رخش محراب دیگر

چه خوش باشد ز سیمین دست ساقی
می رنگین تر از یاقوت احمر

پریروئی که نقد ابن یمین را
ز چشم و لب دهد بادام و شکر