خوش آنشعر سیه بر پرنیانش
بنفشه رسته گوئی ز ارغوانش

چو قدش گر بود سروی ببستان
نتابد رخ چو ماه آسمانش

و گر تابد چو رویش ز آسمان ماه
نباشد قد چو سرو بوستانش

بچوگان گوی مه بر بود زلفش
درین دعوی نه بس شاهد رخانش

ز عشقش گر چه خون شد دل ولیکن
نمیگویم بجز آرام جانش

چه سود ابن یمین را پند چون شد
درین سودا زیان نقد روانش