تا بر حریر ساده کشیدی علم ز صوف
شد شکل یک هلال ز خورشید در کسوف

حسن رخت بسبزه خطت تمام شد
نادر مهی که هست تمامیش در خسوف

سطح سپهر پر شود از ماه و آفتاب
چون نور عارضت رود از روزن سقوف

گر جان چو سایه در پی مهرت روان بود
ز آن خوشتر آیدم گه کند در برم وقوف

باشد بدور حسن تو یکسر نصیب ما
در روزگار هر چه شود واقع از صروف

در حسن یوسفی و عجب آنکه نزد تو
باشد چنانکه نزد سلیمان ز جان صفوف

ابن یمین سپر کند از جان چو بر کشید
از جفن خویش غمزه جادوی تو سیوف