روی چو صبح تو کرد اشک مرا چون شفق
ریخت ز جز عم گهر لعل تو بر زرورق

تا دلت آتش فکند بر دل پر درد من
شد بترشح برون جان ز تنم چون عرق

گر رمقی داشتم زنده ببوی تو بود
چون تو برفتی ز پیش بس بچه ماند رمق

عاشق قد توأم ای تو مسیحا نفس
لیک چو مریم زراست می نتوان زد نطق

داد صبا را مدد زلف و خط و خال تو
تا ز مثلت دهد عالم جانرا عتق

گفتم و از مهر تو سوخت بباطل دلم
گفت که پروانه را شمع بسوزد بحق

گر کند آنشوخ چشم دعوی خون بر دلم
ابن یمین گوید از بهر خوشآمد صدق