این منم باز که روی چو مهت می بینم
هر دم از پسته شور تو شکر می چینم

این که باز از تو رسیدم من دلخسته بکام
گر نه خوابیست ز هی بخت که من میبینم

در شکر خنده چو آن رسته دندان ترا
بینم از چشم گهربار فتد پر و نیم

هرچه خواهی تو بجای من دلخسته رواست
از تو نفرین به از آن کزد گری تحسینم

گر چه شد ز آتش عشقت دل من نرم چو موم
لیک هرگز بجز از نقش رخت نگزینم

بده ایخسرو خوبان ز لبت کام دلم
که چو فرهاد ستمکش ز غم شیرینم

رحم کن بر دلم ایجان و جهان ابن یمین
که چنین عاجز و درمانده و بس مسکینم

که اگر حکم کنی از سر جان برخیزم
ور نشانیم بر آتش بوفا بنشینم