تا من زبان چو بلبل خوشگو گشوده ام
گلزار فضل را بصد الحان ستوده ام

در کسب هر هنر که ز مردی و مردمیست
کوشیده ام چو منقلب آن شنوده ام

هر نیمشب بآه دل سوزناک خویش
زنگ هوا ز آینه دل زدوده ام

از بهر رنگ و بوی چو زلف سمنبران
آشفته روزگار و پریشان نبوده ام

وقت جدال در خم چوکان آسمان
گوی هنر ز جمله اقران ربوده ام

در باغ فضل ز آتش طبع چو آب خویش
همچون خلیل سنبل و ریحان نموده ام

داند خرد که پایه تخت سخنوری
بر اوج تاج تارک کیوان بسوده ام

داماد نو عروس سخن بوده ام و لیک
رخسار او بناخن حرمان شخوده ام

ابن یمین مکار بجز تخم نیک از آنک
من آنچه کشته ام بر از آنسان دروده ام