تا بر سریر حسن توئی ماه چهره ئی
هستم ز عشق تو در شهر شهره ئی

ز آن در شاهوار و بناگوش همچو سیم
هستند در مقار نه ماهی و زهره ئی

چون جزع دلفریب تو هرگز بجادوئی
نامد برون ز حقه افلاک مهره ئی

چشم بد از تو دور که مانی بعمر خویش
نقشی نبست چون تو و نگشاد چهره ئی

کاری تراست بر دل عشاق مستمند
هر غمزه ئی ز چشم تو از زخم دهره ئی

ابن یمین طمع بوفای تو چون کند
او را بس ار بود ز جفای تو بهره ئی