بگو ای ماه تابان تا کجائی
که یکدم نزد مشتاقان نیائی

چو من بهر توأم بیگانه از خویش
چرا بستی طریق آشنائی

بگو ز آن لب سخن گر نیک و گر بد
که چون طوطی به جز شکر نخائی

مرا کی ماجرا سخت آید از تو
که تو سر تا قدم عین صفائی

ز دست دوستان زهر هلاهل
کند چون نوشدارو جانفزائی

ترا بر جان ما فرمان روانست
که تو شاهی و ما مشت گدائی

اگر معشوق رند و می پرستست
نزیبد عاشقانرا پارسائی

مگر وقتی بتن ابن یمین را
ضرورت افتد از کویت جدائی